- มนุษย์แพ้แมว -

เราเป็นคนนึงเลยที่แต่...

- มนุษย์แพ้แมว -

เราเป็นคนนึงเลยที่แต่ก่อนถ้ามีคำถามว่า
เลือกแมวหรือเลือกหมา
ถามร้อยครั้ง ก็ตอบหมาร้อยครั้ง

อาจเพราะชอบที่หมาเป็นสัตว์ที่ชอบมาเล่น
ชอบเข้าหาเรา และเคยเลี้ยงตอนเด็กๆ
ซึ่งตรงข้ามกับแมว
ที่เราเจอที่ไหน ก็ไม่กล้าเข้าใกล้
กลัวโดนข่วน กลัวเจ็บตัว
ไม่อยากอยู่ใกล้นานๆสักที
ไปคาเฟ่แมวทีก็จามเอาจามเอา
เพราะแพ้ขน

ไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงจะหลงรักแมวได้
ไม่ว่าจะตัวไหนก็ตาม

จนวันนี้
อีนังอ้วนนี่แหละ
เข้ามาฮีลใจมาก
โควิดมันทำให้ท้อหลายๆอย่างไม่ต่างจากทุกคน
และนอกเหนือจากความท้อ
มันยังมีความเบื่อหน่าย
ที่เราต้องขลุกอยู่แต่ในบ้าน
แทบไม่ได้ไปไหน นอกจากไปจัดวิทยุ
มันก็เนือยๆ เบื่อๆเซงๆ
แต่ยอมรับเลยว่าการอยู่บ้านที่มีเรจิอยู่ทุกวันนี้
มันทำให้ความเศร้ากับโควิด
ลดลงไปได้เกือบครึ่ง

เราสัญญากับเรจิไว้แล้วว่า
ต่อให้โควิดจบ เราออกไปใช้ชีวิตได้ตามปกติ
เราจะไม่มีวันละเลยเขาเลย
เพราะตอนนี้ที่เรายิ้มได้ในหลายๆครั้ง
ก็เกิดจากแค่เพราะเราเห็นแม่เล่นกับเขา
หรือบางที เราก็โดนเขาข่วนเป็นแผลมากมาย
แต่ความเจ็บกายมันเป็นพลัง
พลังที่เหมือนกับว่า
เป็นความสุขเล็กๆ
ที่มียัยดำนี่เติมเต็มในทุกเช้าที่หลับ
และทุกเย็นที่ตื่นจริงๆ

ถ้าใครมีสัตว์เลี้ยงช่วงนี้คงคิดคล้ายๆกัน
ว่าการมีพวกเขาอยู่ด้วยในช่วงเวลานี้นั้น
มันช่วยรักษาใจจริงๆ
อย่างน้อย
การได้มองหน้าที่ไม่รู้ร้อนหนาว
มันก็เหมือนหลุดพ้นจากโลกความเป็นจริงไปได้บ้าง
แค่บางนาทีก็เพียงพอ
ที่จะรู้สึกไม่ท้อกับโลกจริงๆ

และจากคนแพ้ขนแมววันนั้น ก็กลายเป็นทาสแมววันนี้
ใครมีรูปสัตว์เลี้ยงมาอวดกันได้นะคะ
ขอให้พวกเขาอยู่กับคุณไปนานๆนะ
ทุกตัวเลยยยย 🐱

---